KAÇ KİŞİYİM

ben kaç kişiyim .....

sen kaç kişisin

deme tekim, birim

tek olsan bir olsan

sevmezdin beni .....

olduğum gibi sevmezdin

öfkemde, sabrım da, kibrim de

hiçliğim de

varlığımda , yokluğumda

ben kaç kişiyim .....

hangisi beni mutlu eden

hangisinin arkadaşları arkadaşım

hangisinden yolcuyum

hangisinde yolum

söyle can kuzum

herşeyimle sevenim

ben kaç kişiyim..........

DAHA ZAMAN GEÇMEDİ

Bakmalıydın gözlerime, batarcasına bir okyanusa

Çizmeliydin resmimi evrene koyu yeşil

Karanlık gecelerime bir nokta koymalıydın

Akşamları ninniyle uyutup

sabahları günaydın diyenim olmalıydın

    Daha zaman geçmedi

İçmeliydin beni yudum yudum

Yemeliydin bir kuru ekmek bile olsam

Yalnız benimle yetinip doymalıydın

Sen; sevdiğim tapındığım  kadın

Çocuğumun anası olmalıydın

    Daha zaman geçmedi

                                                                            -alıntı-

GEL

Gel bu akşam denize varalım, kahve içelim kıyısında. Yanında tatlı bir şeyler yiyelim. Usul usul konuşalım incitmeden sözlerimizi. Güzel şeylerden bahsedelim. Yüzümüze değen rüzgarla gelen deniz damlasını, iyot kokusunu sevelim. Sonra denize doğru sessizliğimizi savuralım. Kendi içimizde kaybolalaım. Ertelenmiş hayallerimiz

Elimizde kalanlar

Gelenler-gidenler

Neleri öğüttük gönül değirmenimizde acımasızca,

Bir pire için kaç yorgan yaktık?

Kaç küfür savurduk bize uymayanlara ağızlar dolusu?

Sessizce öyle dokunmadan bir söze, yaraya, sızıya

Beklentisiz sevmenin sarhoşluğunda kara denizi seyredelim. 

Nabzını duyarsın boynunun yanında, gümbür gümbür yankılanır kalbin kulağında ve elin göğsüne gider. '' sakin ol kalbim sakin ol, telaşlanma beynin oyunudur bu, kanma, sağ eline dokunan sol elin.'' 

.............

KAÇTIM...

Bir kocam oldu

Bir de çocuğum

Sevdiklerim sevmediklerim

Doğurmadığım çocuklarım

Terk edemediğim sevdalarım

Tek bir evde, tek bir şehirde, tek bir hayatım olmadı

Hayatlara girdim çıktım

Kiminde misafir, kimine bir yol geçimi,

Kiminde ev sahibi.

İnsanlarla tanıştım, çoğunu unuttum

Adları neydi, ne paylaşmıştık.

Yüzlerinde bir mana bir iz var mıydı

Unuttum

Benim hayatımdı ve yürüdüm, dönüp arkama bakmadan gittim

Ağladım, acı çektim, isyan ettim

“Hey buradayım” ulaşmadı sesim

Güneş sırtını çevirdi

Bulut çöreklendi üstüme

Ben kaçtım…

Yasak gelincik tarlalarına daldım

Tek tek okşadım gülümsedim,

Şükrettim nefes aldığıma, görebildiğime, dokunabildiğime

Bir kadın geçti yanımdan

Kucağında çocuğu, durdu baktı

Gizli bir gülüş ile gururla seslice oğlunu öptü üç beş kez

Sandım gök yarıldı

Şimşek çaktı

Bir kurşun kalbime saplandı

Kaçtım…

Girdim yasaklanmış gül suyu derelere

Yanan ayaklarımdan serinlik yayıldı bedenime

Yaladı geçti kalbimde ki kurşun yarasını

Nefesim genişledi bağrımda

Şükrettim serinliğe, yaralarımı iyileştirene

Bir oğul geldi

Uzattı elini annesine

Gülümsedi anne

Tuttu güvercin kanadı elleri, uçtu karşı kıyıya gururla sarıldı oğul bağrına

Kaçtım…

Yasaklanan maviliğe kafa tutan yeşil ormanlara

Ayağım değdi toprağa

Başım göğe

Şükrettim, derin derin aldığım nefese

Sağlamdı elim ayağım

Doldurdum akciğerlerimi nefesle

Saldım içimde biriken kıskanç sızlanışları

Karnım acıkıyordu

Canım kahve çekti

Yayıldı kokusu tüm evrene

Uzandım fincana

Değdi dudağıma sıcaklık koku, şükür heyacanı

Yanımdan birileri geçti

Bir erkek uzandı kadının dudaklarından öptü,

Oğlunu kucağına aldı, bir eliyle kadını tuttu

Kadın gülümsedi erkeğe, dokundu oğluna gururla

Ne oldum dedi dünyaya…

Dedim unutma ne olacağım var

KAÇTIM…

BANA YAZILMAYAN MEKTUP

Bu gün bir mektup okudum , bana yazılmamış. Bana yazılmayan mektubu nasıl okudum? Birilerinin özelini mi çaldım? Hayır, bana yazılmayan ama benim konu edildiğim mektup bana geldi. Resmi yazışmalarda vardır. Bir gereği için yazılan adres bir de bilgi amaçlı yazılan adres. Ben gereği için yazılan değildim, bilgim içindi.

Mektuplar sevindirir, hüzünlendirir.  Birebir ya da telefon ile olan konuşmadan, bakışmadan farklıdır. Çünkü hem konuşur hem bakışır hem yüreğini gösterir. Düşünür, düşündürür. Öyle açlığı gidermek için yapılan atıştırmalık yemekler gibi değildir. Yapılması saatler alan, demlenen ve özenle hazırlanmış sofraya servis edilen yemek gibidir.

“Merhaba,
Uzun zamandan sonra yazdığım bu mektubumda sana yaşantımın bir noktasında ‘yaşamıma değen’ birinden söz etmek istiyorum.
Birlikte söyleşilerimiz, güzel günlerimiz olmuştu. Hemen her yazışmamızda tartışmalı kavgalar yapardık. Hatta böyle bir bahar gününde yağmura yakalanmış, sırılsıklam olmuştuk.
Acıları, tanıştığımız 2007 yılından beri hep bana dokunmuştu.
8 Eylül 2010 günü yazılı bir tartışmamızdan sonra şu şiiri yazmıştım.

Senin İçindi

Sen, Spartaküs
Sen, Annibal’ın kolundaki al
Sen, yaralı Temmuz
Ne fark eder ki adı 
İnsana kıyıldıktan sonra
Ha trafik canavarı
Ha emperyalizmin gerici maşası

Kırılmasaydı dal gibi ağacın
Kırılmasaydı nar gibi fidanın
Daha bir anlam kazanırdı yaşamın
Boy atardın geleceğe
Senin de sözün edilirdi tarihte

Sen yaralı Temmuz gibisin
Katlanırım sana, acılarına
Kırsan da beni
Kırılmam sana

Dayandığın acılar
Dayandığım acılar
Toplansa da kar etmez
Yetmişindeki delikanlıya

Yarım kalanları mı yazdın
Yarım bile olmayanları mı?
Yoksa gelecekte olmayan beni mi?
Gel, bir gün anlat bana

Uzun süredir konuşup yazışmamıştık ama kestirip atamazdım. 29 Ocak 2018 günü, “Merhaba, nasılsın? Annen nasıl?” diye yazdım.
“Merhaba, iyiyiz… Annem biyolojik olarak iyi ama psikolojik olarak iyi değil” diye yanıt yazdı. “Çok geçmiş olsun” diye yazdığımda, “Sağ ol, sen nasılsın?” diyerek soruma yanıt verdi.
“Teşekkür ederim. Yaşlanıyoruz yavaş yavaş, ama boş durmak yok. Yazıyorum, derliyorum, araştırıyorum. Dört yıldır kitap tasarımı çalışmalarına ağırlık verdim” diye açıklamada bulundum.
“Güzel yapıyorsun… Senle görüşmeyeli artık ben yazmıyorum. Galiba yazmaya yöneltiyordun… Sonra iş, anne, inşaat, para… Hayal kırıklıkları… Hepsi boşalttı sözcüklerimi. Sevmeyince, hayal kurmayınca ve yaş elliyi geçince…”
Bütün bunlar karşısında içimdeki kırılma karmakarışık oldu. “Üzgünüm… Ne diyebilirim ki? Ben altmış beş oldum, ne var yani?” diye araya girdim, o yazmasını sürdürdü.
“Ve olmayınca hayatın getirisi, yeni kimlikler, eski kimliğim ile gelen sözler, davranışlar sakil durdu. Yaşımdakiler nine, oysa ben anne kimliğimi bekliyorum hala…”
‘Uzun süredir ne yazıştım ne konuştum’ demiştim ya; hep, ‘Yazarsam bir acısına dokunurum’ düşüncemden kaynaklanıyordu bu…
“Ben neden yazmadım sana peki?” sorusunu yazdım. Yanıt yazmadı, aradan üç gün geçti, 29 Ocak 2018 günü sorumu kendim yanıtladım; “Hep bunları anımsar, üzülürsün diye…”
Okumuştu yazdığımı, ancak yine de yanıt yazmadı.
Her ne kadar, “Senle görüşmeyeli artık ben yazmıyorum dese de cümleleri ve yazı kurgusu yerinde ve oldukça anlamlıydı. Yazdıkları bugün de bana dokundu. Hem kayıpları, hem umutsuzlukları, hem beklentileri beni hep yaraladı. Elimden bir şey gelmediğinden üzgünüm.

Ne demiştim?

Sen yaralı Temmuz gibisin
Katlanırım sana, acılarına
Kırsan da beni
Kırılmam sana…

Şiirimi okumuş, “Verdiğin önem için teşekkürler o şiir güzel” diye yazdı. Sonra, “Bir ara seslendirip yollarım sana, bir de öyle dinle” diye açıklama yaptı. Temmuz yerine, “Bu arada olsam olsam yarım kalmış Haziran olurum ya da Haziranın kapısında kalmış” diyerek Haziran’dan söz etti. Oysa Temmuz, emperyalizmin maşalarının simgesi idi…
Ha trafik canavarı, ha emperyalizmin gerici maşası kıymış; ne fark eder ki adı, insana kıyıldıktan sonra?
Tüm dünya insanlığının güzel günler görmesi dileğiyle sevgilerimi iletiyorum. “

Okudum sustum… sustum… sustum…

Suçlu hissettim kendimi. Sadece kendimi görmek, başkalarını görememek… Yaşadığım acı nedeni ile hem kendime acınmasından hoşlanmadığımı söylerken acındıran bir ben varmışım. İçimde ki yangının, hasretin, eksikliğin, kanayan yüreğin acısını başkalarından mı çıkardım? Hani ben her şeyi görendim? Hani acımı saklayıp başkalarının mutluluğunu paylaşandım? Bende yalancıymışım. Ataol Behramoğlu’nun şiiri gibi yaşadığımı sanıyorken…

“ Ve kederi de yaşamalısın, namusluca, bütün benliğinle
   Çünkü acılar da, sevinçler gibi olgunlaştırır insanı”

Beni duyan gören insanları ayırt edememişim, görmeyenlerin öfkesi ile. Çok geç olmadıysa eğer özür dilerim…

ŞİMDİ... ŞU AN...

Bir gece düşer  ansızın

Ummam dediklerin

Umut olur

Hayal olur

Denizler durulur

Rüzgârlar eline verir yelkenini

Gemi olur kayık olur

Umutlarında yüzer

Bazen hırçın bazen sevdalı

Bir kadın şarkı söyler usuldan,

Hırçınlaşır, hoyratlaşır sonra dinginleşir müziğin nağmeleriyle

Işıklar dökülür

Yıldız misali saçlara

Bir el uzanır

Çok uzaklardan

Dansa bırakır bedenler

Sözler önemsiz

Yer önemsiz, zaman durur.

Telaşlı zamanlardan kaçıp

Anısız hayatlardan gelir bakışlar

Bir orta oyununda başrole talip

Ne sen susarsın

Ne onlar

Hüzünler yol alır düşüncelerden kalplerden

Yarına ertelenir tüm planlar

Şimdi şu anda burada tüm açık denizlerde savrulanlar

İşte bir kayık, bir kürek

Diğer kürekte bir başka yürek

Dalgalar durdu bu gece

Ay yol verir pusulanıza  

İçinizde kalan bir çocuk

Her hatanda sığındığın yanın

Hep örselenen

Hep ağlayan

Acıyan ağrıyan yanın

Işıklarda

Seslerde ve dansın tam göbeğinde

Yol ver hayat bu gece

Yarın nasıl olsa gelecekŞU 

Ne kadar zaman oldu unuttum, gönlüme ışık düşmeyeli,
Varmayalı bir dost sohbetine
Sevmeyeli bir canlıyı ve tutmayalı bir çocuğun elinden
Ve paylaşmayalı bir simidi ikiye bölüp
Unuttum beni bende ve bu dünyadaki ben değildim yaşayan
İşte nihayet tanıdk bir "OH" çekti dilim
eşim dostum arkadaşım haksızlığın içinde kayboldum
Bulamadım ki kendimi ikna edecek bir kaç kelam
Ve ben beni ikna edemezsek ne söylerdim dost sohbetlerinde
Küskündüm havaya suya...

Nihayet dostum havaya düşen cemre gibi düştüm bende kendi yüreğime
Yarın çok güzel olacak
Ve ben cemre misali düşeceğim suya toprağa ve yeniden filizlenecek yaşama dair ne kalmışsa umutlarım