gecenin birinde, bir hastane odası

Saat gecenin 04.00 ü ve ben çok yorgun, uykusuzum. Annemin ağrıları nihayet dindi ve uykuya geçti. Alışkınım evde de geç uyumaya ama şimdi uyku basıyor. Dün gecenin yorgunluğu etkili olmalı bunda. Seyrettiğim filmin romantizmiyle yazmaya çalıştığım hikâyeye iki sayfa daha ekledim. Sonra bir sigara yakmak ve kahve içmek için 9 kat inip dışarıdaki tek açık kafeteryaya geldim. Soğuk çarptı bağrıma. Kahvemi aldım, birde sigara. Dışarısı sakin. Gündüzün hengâmesi kalmamış. Ne kadar uzun zaman olmuş hastanede vakit geçirmeyeli. Eski nöbet tuttuğum günler geliyor aklıma ve birde uyumak için boş sandalye aradığım günlerim. Daha genç daha heyecanlı. Gün ışığıyla yeni güne doğduğum günler. Daha umutlu, hayata dair. Ya şimdi hayatın neresindeyim. Annem beni görünce ağladı. İyi ki gelmişim. Bana ne kadar gelme dese de, içinde bir yanı meğerse beklermiş ve onun ameliyattan çıkacağı anı beklemek ne zordu. Alışkın değilmişim. Ameliyatta olmak birilerini beklediğini bilmek gibi değilmiş. Şimdi kahvemin son yudumunu alıp annemin yanında ki sandalyede kestireceğim

Saat sabahın 06.00’sı karnım çok aç. Sandalyede 5–10 dakikalık uyku, üşüdüm, uyuyamadım. Anacığım yanında yer açıyor. Kıyamıyor benim sandalyede uyumaya çalışmama. Hastane havasından olmalı. 14 yaşından itibaren o havayı solumak, asıl yaşam alanımmış gibi, bu saatte açlığımı hissettim. Oysa yaklaşık 9 yıl oldu ayrılalı, hastane ortamından ama hiçte özlememiştim.

07.15 kahvaltı da zeytin, kaşar peyniri, bir paket reçel, bir paket tereyağı. Eskilerdeki gibi su bardağında değil, kâğıt bardaklarda çay. Hem personel yerinde değil, hasta refakatçileri yerinde yapılan kahvaltı. Hani hiç dikkat etmediğin hasta yakınlarındanım şimdi. Güneş yükseliyor ve gözlerime doluyor. Nasılda rahatım, yuvamda gibi. Hiç ayrılmamalı mıydım acaba çalışma ortamından. Oysa gün gelince mutlaka ayrılacaktım. Aklımda ne çok şey var düşünecek. Oysa ben ne çok yorgunum. Yeni bir öğretiye gücüm var mı? Susmalıyım. Önce bir çay daha isteyeyim. Hem annem bekler aşağıda. Ağabeyimde gelir birazdan. Önce doktoru beklemeli. Bilgileri almalı, anacağımın kan sonucunda ne çıkacak. İşte ben böyleyim. Kendime dair düşüncelerimi yoluna koyamadan, başkalarının hayatını kolaylaştırmaya çalışırım ve ne istiyorum, gücümü tüketmeyecek, bir güç varlığını hissettirecek, yanımda. 29.03.2007 Adana Başkent Hastanesi