SÖYLENMEMİŞ AŞK

Kadın yorgun, kadın şaşkın. Tanımadığı terkedilmişliğin içinde , evinden yüzlerce kilometre uzakta. Tanışmaya hazır bir şehirde, insanlar aynı. Çocukluğunda hep duyduğu ve farklı sandığı bu şehir hiçte yabancı değil, hatta gülümseyerek çok eski bir tanıdığı karşılar gibi kucak açıyor, gönülden insanları. Bahar gelmiş, şehir kirli. Bu kaçıncı şehri kısa sürede gördüğü, on beş  mi? Güneydoğudaki illere girişi geldi aklına. Önce çöpleri karşıladı kentin, böyle anlaşılıyordu şehrin yaklaştığı. Hep gülümsedi “ Evet burada yaşama başka türlü bakılıyor” Şehir anlayışı farklı. Terkedilmişlik hissiyle kendilerini çöpleriyle boğarak mı cezalandırıyorlar acaba. Kadında terkedilmişliğini sigarayı artırarak zarar veriyor kendine emanet bedenine. “ Bu şehir farklı.” Yüreğinden diline gelip sesiz kalmış sözcükleriyle. Hala eskilerin izleri yenilerin izlerini siliyor. Eski yaşıyor, yeniler onları parlatıyor. Geçmişin mozaiğinin içinden beyaz güller gülümsüyor. “ Ben hayatım sen gelip geçici” derken güzel, alımlı ve herkes tarafından beğenildiğinin farkındalığında ukala dikiyor gözlerini, geçmişin izlerinde omuzları çökmüş kadına. Kadın yutkunuyor “ Sende geçicisin ama bunun farkında değilsin. Oysa ben biliyorum. Ya sen her mevsim burada açtığında  mozaiklerdeki aşkları, kavgaları görmez misin?” Kadın dönüyor gözlerinde bulutlarla. Bir erkek süzülüyor ansızın bakışına. Önce mesafeli. Kadın mesafeyi daraltıyor. Hikayelere hikayeler katarak erkeği yanına çekiyor. İçinde fırtınalar, uzanabildiği yerde geçmişin çoktan geçmiş ama hiç bitmemiş güzelliği, gözlerini dikmiş beyaz güller. Erkek cebinden çıkarıyor bıçağını ve beyaz güle dokunuyor, gülün canı acımıyor kadın gülümsüyor, hüzünleri içerilere göndererek. Gül kadının eliyle buluşuyor ancak gözler kaçak. Anlatıyor erkek, kadın anlatımlarına hile katıyor. Belki de içindeki fırtınaları oraya bırakmak istiyor. Erkek kadının hüzünlü yanına dokunuyor, kadın irkiliyor. Fırtınalarıyla orda kalmak istiyor ama gitmeli zaman daralıyor. Arkaya gözlerini bırakıyor. Erkek sadece bakıyor. Kadın gidiyor, fırtınalarıyla, gözlerini uzak, yüzlerce kilometre uzaktaki o şehirde bırakarak. Erkek ne yaptı arkasından bilinmez, ancak kadın geçen yıllara rağmen hala orda bıraktığı fırtınalarıyla kalmış gözlerini düşünmekte, bir de sessizce süzülüveren esmer tenli erkeği.

GÜNEYDOĞUDA ÇOCUK

Haranda çocuklar gördüm

Akçakale de

Urfa da

Toprak gözlü çocuklar.

Yalın ayak

Gülüşler.

Umutlar gördüm

Yağmayan yağmura

Kuruyan toprağa

Az düşen öğünlere inat.

Ben yarım yamalak

Üstüm başım temiz

Karnım tok

Ayaklarımda ayakkabı

Bakışlarım donuk

Umutlarım yitik.

Oysa çocuklar gördüm

Pislik akan  yollarda oynayan Kızıltepe’de.

Çamurlu ayaklar gördüm

Top koşturan,

Kalesi iki taştan ibaret

Arabalardan arta kalan

Caddelerde.

Yarınlar gördüm

Bende karanlık

Onlarda bilinmezlik.

Midyat’ta çocuklar gördüm

El açan.

Mardin’de,

Urfa’da,

Halil rahmanda,

Ayn zılhada,

Göz bebeğine işleyen bakışlar gördüm.

Suskunluk gördüm,

Devleti bekleyen gördüm.

Toprak damlardan

Okula giden mavi önlüklü çocuklar gördüm.

Cıvıl cıvıl heyecanlı sesler gördüm.

Memeye sarılan bebeler gördüm,

Doktor kapısında,

Tıkış tıkış kadınlar arasında.

Sırtına bebesini bağlamış kadınlar gördüm,

Biri elinde,

Biri belinde,

Biri peşinde,

Kimi okulda,

Kimi boyacılık yapan .

Saklanan utangaç kızlar gördüm,

Şaşkın bakışlarında,

Sevdasını gözleriyle anlatan,

Susan dilleriyle.

Başka dillerde selamlar ,

Başka dinlerde ayinler gördüm ,

Başka dünyalarda gezdim,

Erdemler gördüm,

Kocaman sevgiler gördüm.

Haran’da,

Akçakale’de,

Urfa’da,

Midyat’ta,

Diyarbakır’da,

Çocuklar gördüm,

El açan.

Umutlar gördüm,

Çamurlu ayaklar,

Nasır tutmuş minicik eller gördüm.

Hasan Keyifte yalan dünyayı gördüm

Yıkılmış saraylar

Ovaya tepeden bakan geçmiş yaşamları

Yatağında cılızlaşmış Dicle’yi gördüm

Gökyüzünün altında

Yeryüzünün üstünde

Yaşam nehrinin akışında 

Bir damla bile olamayan bir beni gördüm

YANMAM GEREK

Önce dağılanları toplamlı

Önce eksilenlerin yerini doldurmalıydım

Önce sizin işlerinizi bitirmeli

Hayatıma müdahale edecek alan bırakmamalıydım

İşte o vakit dağılabilir

Acıyla kavrulabilirdim

Yıkılabilir

Yerlere serilebilir

Kendi gözyaşımda boğulabilirdim

İşte o vakit sizler üzülmeyecek ağlamayacak

Bana acıyan gözlerle bakmayacaktınız

Çünkü ben sizin benimle olan bütün ihtiyaçlarınızı tamamlamış

Hayatınızdan çekilmiş

Beni göremeyeceğiniz, duyamayacağınız yerlere gitmiş olacaktım

Benle alakalı bir duygunuz kalmamış olacaktı

Olmadı

Ne ben gidebildim yangınlarıma

Bilmediğim ülkelere

Dillere

Kaybolamadım kendi iç dünyamdaki yolculuklarda

Varamadım ateşin tam ortasına

Çünkü bitmedi benimle işiniz

Oysaki benim yanmam gerek

yanmazsam pişemem

pişmezsem de ne size ne kendime yaşama alanları bulamayacağım

önce yanmalıyım

sonra iyileşmeli

ve uyanmalı hayata 

ve geçen yılları sayabilmeli

oysaki ben orda kaldım 

orda gençliğimin ortasında

kaybımın tam başında, denklerime bekçilik ediyorum

beni özgür bırakmanızı bekleyerek 

MİDE AĞRIMSIN

Sen benim mide ağrımsın

Hiç geçmeyen gönül yaram

Sen vazgeçemediğim

Sen sıfır tolerans yasaklımsın

Sen benim alçaklığım

Değersizliğim, hiçliğimsin

Yok oluşumsun

Sen benim zayıflığım

Kapaklandığım yerdeki diz ağrım

Hiç dinmeyen sızım

Gurursuzluğum

Günahımsın

Sen sen

Söyleyemediklerim

Suskunluğum

Çile odamsın

KALBİNİ YANIMDA TAŞIYORUM

Kalbini yanımda taşıyorum ,
Seni kalbimde taşıyorum 
Ve hiç şüpem yokki nereye gidersem gidiyim ,
Sende benimle geliyorsun ,
Ve bi başıma yaptıgım herşeyi aslında, 
Sende benimle yapıyorsun ,
Kaderden korkmuyorum çünkü sen benim kaderimsin tatlım ,
Dünyayı istemem çünkü güzelim 
Benim dünyam sensin
Gerçegimsin ,
İşte kimsenin bilmedigi derin sırrım...
İşte köklerin kökü göklerin gögü
Ve hayat denen gökler ve gökler ,
Ruhun umabileceginden daha çok büyüyebilen 
Aklın saklayabileceginden ,
Bu yıldızları birbirinden ayrı tutan mucize,
Kalbini yanımda taşıyorum ve seni kalbimde taşıyorum 

GİDENİN KALANLARI

Giden gittiği yerden neyi var neyi yok derleyip toplasa da mutlak bir şey kalır geride. Günlerce arayıp bulamadığı küpesinin  ya da çorabının teki. Bir anda fırlayıp kaybolan parfümün kapağı, Çöpe atılan diş fırçası, aynada ki göz yaşı, odanın bir köşesinde söylenmiş bir söz, özenle hazırlanmış sofradaki yemeğin tadı. mumun ışığında sallanan nefes. edilen yeminler, yarına umut dualar. irise damlamış gözünün rengi, hapşırığı, çok yaşasını kalır.

Hiç bir şey kalmamış desen bile mutlak kokusu kalır. "sildim ondan ne kadar anı kaldıysa hepsini" desen bile, elindeki sıcaklığı kalır. bir göz dalımı aşk kalır, hiç hiç olmadı öfke kalır, kızgınlık kalır

yarım kalmış hayaller kalır.

"gitti kurtuldum" dersin ama sen kalırsın umudun bir yarısı, hikayenin başlangıcı, biraz daha eksilmiştir sende sen ve eksilen taraf gidenle gitmiştir. işte orada giden tarafından bir nabız atımı kalır..

gitmek bitmek, silinmek demek değildir. İzler sürülse de üzerinden, yüzlerce ayak, el geçse de, binlerce göz göz yaşı akıtsa da , onlarca kalp atışı çarpsa da, gidenden bir söz, bir gülüş, bir dokunuş, yüzlerce notadan bir nota mutlak kalır.

giden gidince, yok olmaz uğradığı yerlerde, mutlak bir izi , bir sözü, sözünün yankısı , kokusu, nefesi kalır.... 

ANNE OLMAK

Siz hiç çocuğunuzdan bahsetmekten korktunuz mü? Ulu orta ona özleminizi söylemek isterken sustunuz mü? "Çocuğum" diye söze başladığınızda değişen suratlara bakıp kendinizi suçlu hissettiniz mı? çocuğunu öpen birini gördüğünüzde yüzünüzü başka tarafa çevirdiniz mi? Siz hiç anne olumamışsanız gibi unutulup yok sayıldınız mı? Ben her anneler gunünde bunları yasadım. Şimdi bunları yazdım ya paylaştıktan sonra sizleri üzdüm diye yine suçlu hissedecek yine uzulup pişman olacağım.

yüreğim beni terkediyor

her bu seferde bir daha sevmeyeceğim derken, bir gülüş, bir duruş bir söz unutturdu verdiğim sözleri ve ben yeniden sevmeler için yollara düştüm, ne kalmışsa ceplerimde onları katık ettim, yarı aç yarı tok, bu seferlere başladım bir kez daha, sanma dostum yüreğime kor düştü, ayaklarım yerden kesildi ve sevdaya dair ne kadar sözüm varsa toplayıp yola çıktım, sanma, benim ki bir müziğin dalgasına kapılıp yelkensiz hayal denizine dümen kırmak

AY DEĞERKEN PENCEREME

Bir gece daha ve ay yine penceremde gamsız, kedersiz.... Sessiz bekler durur görülmeyi, ne aylanmaya çıkar insanoğlu ne doğmadı diye kararır ici. O güneşten arta kalan zamanlara ve sevgilere razı....

sevmenin ilk hecesi

Arefe günü telaşındayım,

Daha yolun başında

Sevmenin ilk hecesindeyim

..........................

Bayramı bilmeyen ne anlar arefeden

ORADAYDI...

“Annene iyi bak ben buradayım” diyordu, içten, yumuşak, orda olduğunu, yanındaymış gibi, bir el uzağında olduğunu hissettirmeye çalışarak. 

Karşıdaki için sadece ordadır yani uyandığında salonda ya da banyoda olmayacak kadar uzaktadır. Ordadır bir ses uzaklığında ama önce aramalı yardım istemeli. Ona ihtiyacını göremeyecek kadar uzakta. Oysa orda olduğunun yetmediği anlar gelir. Zaman hançer gibi saplanıp kanırta kanırta parçalar önce ellerini. Çünkü ilk el özler sonra bağrından içeri süzülür sinsice, engel olamazsın.  Ordadır, sadece orda, çağıracağın yerde. Olsun, ya olmasaydı, yanında değildir ama ağlayacağı bir ses vardır. Bazen o kadar daralır ki insan. Elin uzanır telefona birine ağlamak, çocukça sığınmak istersin ama olmazsa, kendine ağlarsın. Duvarlara bakarsın yalnızlığını, ağlarken elini tutacak birinin bile olmadığını yüzüne vurur. Yanında biri yoktur ama varsa orda ki, birazda olsa içine oturan kara bulutlardan bir güneş zorlada olsa ışınlarını yüreğine sunar. O küçücük ısı bile bir enerji yumağıyla, dik tutar hayata karşı. Ya olmasaydı orda ki, işte o vakit kendi kendini şarj eden aletler gibi olacaktı. Her sabah elinden tutacak, her gece iyi geceler dileyeni kendi olacaktı. Hem ana hem çocuk. Yorulacaktı, kendine yetmeye çalışırken tükenecekti, önce yüreği, sonra bedeni. Ondandır yanındaki yoksa oradaki olmalı. Orda olduğunu bildiğin. Hiç aramasan, sormasan, sen istemeden yanına gelemeyen olsa da, çok darda kaldığında birinin ona sığınacak liman olmayı istediğini bilmek güzeldir.

Peki, hep orda ki düşünülürde ya orda ki kişinin yanında biri var mıdır? Yada onun sığınacağı bir başka orda ki. Hep güçlü biri beklenir, gelen güçlü ne bekler? Birinin orda ki olmak, ona sığınacak bir omuz olmak isterken, yanındaki, kendi dünyası, sorumlulukları. Yorulmaz mı? Sığınacak bir ana dizi aramaz mı? Uzanıp ana kucağına, korkmadan utanmadan ağlamak istemez mi? Güçlü olmak kolay mı? Güçlü olmak, sığınak olma, omuz olmak, en önemlisi, hem yanındaki, hem orda ki olmak kolay mı? Sıyrılıp bütün yüklerinden, bir ben olarak, hiç bilmediği, beklentilerin olmayacağı yerlere bir Pazar sabahı çıkıp gitmek ister mi? “biri bekliyor” diye düşünmeden saatlerce denize dalıp, sadece zamanı öldürmeyi ister mi? Orda ki hep kaya gibi, ana gibi, sevgili gibi, dost gibi, ipek çarşaflar gibi, askeri emir gibi sert ve kararlı olmalı. Hem şiir gibi yoksunlukları anlatan, hem hikâye kadar gerçekçi, nedeni sonucu olan.

 

ACEMİ BİR HİKAYE

Elleri birbirine karışıyor, yüzü al al, heyecan bulutu oturmuştu gözlerine. İş arkadaşlarının heyecanını görmelerini istemiyor ama eline aldığı her şey ya düşüyor ya da döküyordu. Masa arkadaşı;

—Hayrola ne iş, aşık mısın?

 Sesinde ince bir alaycılık yüzünde ise “yakaladım” dercesine hınzır bir gülümseme vardı.

Ona “yoo ne alaka sadece acelem var ve işi bitirmeye çalışıyorum.” 

Arkadaşı “tamam öyle olsun ” diyerek işine döndü ama biliyordu, bir heyecan içindeydi, her zamanki gördüğü arkadaşı değildi, telaşlıydı.

Gözü bir an için saate takıldı, vakit iyice daralmıştı ve işlerde aksi gibi arka arkaya geliyordu. Bir sigara yakmak ve biraz durmak istedi ama vakti yoktu.

Sonunda işini bitirdi, çantasına uzandığı sırada müdüründen izin almadığını hatırladı. Hızla odadan çıktı ve müdürün odasına daldı, yüzündeki heyecanı görmesinden korkarak “biraz erken çıkabilir miyim”,  müdürün başı kalabalıktı, yüzüne bile bakmadan “gidebilirsin” dedi.

Odaya döndü, montuna uzandığı sırada odadan kendisine gülümseyen yüzleri fark etti. Her zaman sakindi oysa bu günkü telaşı orda bulunanların dikkatini çekmişti. Onlara karşılık küçük bir gülümsemeyle çantasını aldığı gibi oradan uzaklaştı. Bahçeye çıktığında sonbahar rüzgârı yaladı yüzünü. Derin bir nefes çekti içine ve merdivenlerden inerken ayakkabıları takıldı gözlerine. Tozluydu, içeride görmediğine hayıflandı. Bir an için durdu dönmek istedi, daha fazla dikkat çekmemek için yürümesine devam etti. Sonbaharı süpürüyordu bir adam sokakta. Üzüldü “Bir mevsim daha vedalaşıyor.” Yeni bir mevsime hazırlanıyordu hayat.

Yoldan geçen ilk taksiye el kaldırdı, doluydu. Oysa başka zaman olsa taksiler istemeden dururdu. Bir iki derken nihayet üçüncüsü durdu ve başkasının arabaya binmesine meydan vermemek için hemen atladı arabaya. Sonrada kendine güldü ancak Amerikan filmlerinde yaşanırdı böylesi bir sahne.”ah heyecanım biraz yatışsa” Derin bir nefes aldı ve nereye gideceğini söyledi. Araba yürümeye başlayınca çantasından el aynasını çıkardı. Üzerinde gri bir gömlek ve gri siyah çizgili bir etek vardı, bu nedenle de gözlerine gri makyaj yapmıştı. Soğuk ve gizemliydi bakışları. Ta derinlerde bir yerde geçmiş izlerin oturttuğu hüznü ve ağlayışları gördü. Bakışlarına gülümseyiş oturtmaya çalıştı. Burnu yüzüne ukalâlık katıyordu, havadan bakıyordu sanki insanlara, oysa yüreği bunu reddediyordu düzgün dudaklarını kalemle daha da belirginleştirmiş ve tenine uyan rujuyla kendini güzel buldu, sevindi. Oysa her zaman güzel bulmazdı.

Bahar olmak istedi, gözlerindeki hüzünden dudaklarındaki güzelliğe akmak. Yeşeren yapraklarla yeniden bahar olmak için, bahar olmak istedi.

Elleri üşümüştü, ovuşturdu ve dışarıya bakmaya başladı. Trafik her günkünden daha yoğundu “Yavaş mı gidiyoruz, acelem varda” “hayır efendim her zaman ki trafik ve ancak bu hızla gidebiliriz. Burası hep böyledir hanımefendi, yeni mi geldiniz ” tek bir şey sormuştu. Şoförün konuşmak istiyormuş canı. Gülümsedi “yok çok oldu.” Konuşmayı kesmek için dışarıyı seyre daldı.

Bu kenti seviyordu. Bu kentte olmayı, bu havayı solumayı seviyordu. Huzur duyuyor, nefes alıyordu, ruhu burada. Başka yerde değil, bu kentte yaşayabileceğini biliyordu. Yine bir sonbahar günü gelmişti, başkası olsa bu gri kenti soğuk bulabilirdi ama o huzurun bütün renklerini keşfedeceğini biliyordu ve kentte ona cömert davranmıştı. İlk aşkını bu kentte yaşamış, kendine güvenini burada yakalamış, büyümüştü, olgunlaşmış, çocuk yüreğini kirletmeden, iyiliği, güzelliği aşkıyla birlik öğrenmişti. Sonra bir kış günü aşkının arkasından başka bir kente gitmiş, uzun yıllar büyülü, sevdalı, nazarlı bakışların altında geçmişti günleri. Aşkına veda ettiği gün bu kenti özlemiş ve yeniden dönmüştü kendine cömert davranan bu kente, yeniden başlayabilmek için yaşamaya.

Arabanın durmasıyla kendine geldi. Yıllar öncesine gitmek yormuştu, yüreğini. Taksinin parasını ödedi. Heyecan dalgası sardı bedenini birkaç dakika sonra yanında olacaktı. Durdu, bir an için geri dönmek istedi. Büyüsüne kapılmaktan ayaklarının yerden kesilmesinden ve kontrolü kaybetmekten korktu. Kocaman binalar sonbaharın çıplaklığında yalnız kalmışlardı. Zaman durmuştu. Kısacık mesafede maraton yoluna dönüştü. Binadan içeri girdiğinde. Merdivenleri çıkabilecek dermanı bulamadı dizlerinde, asansöre yöneldi, ikinci katın düğmesine bastı, aynada kendine son kez baktı. Heyecanı belli olmuyordu, şükretti. Kapıya nihayet ulaşabilmişti. Kapıda genç ve güzel bir bayan karşıladı. Adını söyleyince “sizi bekliyor, buyrun efendim.”  Odaya girdiğinde gerçekten ayakta karşılanınca şaşırdı, kendini önemli hissetti. Oturduklarında heyecanından ne konuşacağını bilmiyordu. Ellerini koyacak yer bulamadı oda çok sıcaktı. Sonbaharın son güneşi dolduruyordu içeriyi.  Karşısındaki onu anlamış gibi konuşmaya başladı. Onu dinlemek, başka diyarlara taşıyordu müzik nağmesinde bilmediği dansların ritmiyle. Uzak diyarlara gitti yelkensiz gemilerle, Güneşi avuçlarında doğurdu, gözlerinde hiç batmadı. Uzandı onun kollarına rahat uykularda, görülmemiş rüyalara yol aldı. O da farkındaydı sanki kendisiyle taşıdı her yere. Bir an için her şeyi unutup “ bana yeniden öğretin her şeyi, sizinle çoğalayım “ demek istedi. Sustu bu haksızlık olurdu, kendisi öğrenmeliydi anlatılanların gölgesinde yaşamayı.

Vakit dardı, söylenecek ne çok şey vardı. Dondu sözcükleri dilinde ve geldiği gibi heyecanlı, özlemli ayrıldı son bir güneş alıp gözlerinden, başka zamanlarda doğan güneşi kucaklamak için.